Stadion Armat z Chudley

Lepiej w ostatniej chwili przejąć kafla niż wcale, prawda? Chociaż Remusowi ewidentnie ten kolega się nie podobał, bo widać było, że przestała być to czysta gra, a wojna! Weasley oczywiście rozumiał, że to być albo nie być w drużynie, ale to już było niebezpieczne. Walczył tak za wszelką cenę, że jeszcze będą z tego ranni. No nic, Weasley do boju! Musi dać radę! Starał się trzymać piłkę przy sobie, nie oddać jej dziewczynie. Później ten żylasty chłopaczek... Nie wiedział, czy walczy o własne zęby czy może rzut do pętli. Ze wszystkich sił starał się pokazać swoje umiejętności, trud włożony w pracę i walkę o swoje marzenia.

3d20 rzucono z sumą oczek równą: 26 (17, 5, 4)

Remusowi udało się świetnie wyminąć wyciągającą ręce po piłkę koleżankę - iście profesjonalnie uniknął pozbawienia kafla, chwilę później poczuł jednak silne uderzenie w bok. Zanim zdążył odsunąć się z toru lotu żylastego chłopaka, ten wpadł na niego ze swoją miotłą, rozpędzony chyba do granic możliwości. Próba rzutu Weasley'a spełzła więc na panewce - piłka wysunęła mu się z ręki i podryfowała powoli w dół, ku murawie boiska.
- Panowie, tak nie gramy! Bez fauli! - krzyknął do nich trener, ale Remus w tej chwili miał nieco inny problem, musiał bowiem utrzymać się na miotle po tym, jak wytrącono go z równowagi.

Proszę kość na utrzymanie się na miotle

To było poniżej pasa! Mógł mu zrobić krzywdę! Silne uderzenie przetrwał, zaciskając zęby, ale już czuł, że będzie miał poobijane żebra. Potem dopiero pojawił się problem, piłka się wysunęła, a Remus walczył być albo nie być na miotle. Niech tego chłopaczka gnom w dupę ugryzie! Trener zareagował, ale co z tego? Remus starał się mocniej chwycić trzon miotły i powrócić do naturalnej pozycji, choć ból był doprawdy nieznośny. Naprawdę chyba chłopak się na niego uwziął, powinien szybciej uciekać z szatni, jeśli nie chce się bić.

1d20 rzucono z sumą oczek równą: 2 (2)

Zagranie żylastego chłopaczka było mocno nie fair, to fakt! Zderzenie wytrąciło Remusa z równowagi i pozbawiło nie tylko kafla, ale również kontroli nad miotłą, która wierzgnęła pod nim jak dziki koń, zrzucając niespodziewającego się takiego ataku Weasley'a. Całe szczęście, że chłopak nadal trzymał się na niej, nawet wisząc do góry nogami, bo inaczej w bardzo nieprzyjemny sposób spotkałby się z murawą boiska, spadając na nią zaraz obok zgubionej piłki.
- Hej, tam! Wszystko w porządku?! - krzyknął do Remusa trener drużyny, rudzielec natomiast był prawie stuprocentowo pewien, że kątem oka zauważył jak jego rywal parska śmiechem pod nosem.

Wiszenie do góry nogami było częścią gry, tak sobie to tłumaczył, bo opanowanie miotły nie było takie łatwe. Próbował się podnieść, usiąść ponownie poprawnie, ale nie rozumiał w ogóle zachowania tego żylastego chłopaczka. Chciał po trupach do celu? Dlaczego na niego się uparł?! Gdy trener spytał się, czy wszystko w porządku, a Remus próbował podnieść się na miotle, Weasley za bardzo nie miał nawet jak na niego spojrzeć. W końcu nie chciał spaść na własny łeb.
- Nie! - odkrzyknął - Niesportowe zachowanie nigdy nie będzie w porządku - dodał, modląc się ze wszystkich sił, aby tym razem mu się udało. Już czuł jak jego marzenia pękają jak bańka mydlana. Psia krew!

1d20 rzucono z sumą oczek równą: 11 (11)

Remus, powodowany zdenerwowaniem i adrenaliną pulsującą w żyłach, podciągnął się na miotłę. Całe szczęście, bo inaczej nie udałoby mu się uniknąć całkowitego zbłaźnienia się przed trenerem, graczem Armat i pozostałymi osobami startującymi do składu!
Prowadzący zareagował na jego słowa zmarszczeniem brwi i machnięciem ręki oznaczającym, by wracali do ćwiczeń. Czy był po stronie Remusa? A może wolał agresywnych graczy?
Reszta treningu przebiegła już bez większych wypadków, a po wszystkim trener podziękował potencjalnym nowym zawodnikom obiecując, że w ciągu nadciągających miesięcy wszyscy otrzymają listy z wynikami. Teraz nie pozostało im nic innego, jak tylko czekać.

Podsumowanie sesji

@Remus Weasley +15 punktów, +10 ʛ

Koniec sesji

Poniedziałek, 21 września 1938

Godziny poranne

@Remus Weasley już od jakiegoś czasu wiedział, że udało mu się dostać do drużyny. Na razie grał w Armatach co prawda jedynie na rezerwie, ale przecież samo dołączenie do profesjonalnego składu było już niemałym osiągnięciem!
Zgodnie z planem, który Weasley dostał w swoim liście, pierwszy oficjalny trening miał się odbyć właśnie tego dnia - dwudziestego pierwszego września, na dodatek wcześnie rano. Rudzielec wiedział, że czekają go mozolne podróże między Teignbridge a Hogwartem, ale wyruszenie w taką po raz pierwszy dobitnie go o tym uświadomiło, nawet jeśli entuzjazm brał górę nad zmęczeniem i nie pozwalał przysypiać z czołem na oknie. Większość treningów odbywać się miała między niedzielą a środą, co idealnie wpisywało się w harmonogram zajęć Remusa związanych z drugą pracą - szczęście wyraźnie mu sprzyjało. W tym tygodniu nie mógł jednak przyjechać do Anglii wcześniej, z powodu szkolnych zobowiązań, została więc wycieczka skoro świt.
Przybył na stadion przed umówionym czasem, a przed wejściem do budynków przeznaczonych dla drużyny nie zauważył nikogo. Być może reszta miała się dopiero pojawić, choć istniała też opcja, że od dawna siedzą już w szatni, gotowi do wyjścia na murawę. Z jednej strony w oczywisty sposób ciągnęło go na boisko, z drugiej była to pierwsza okazja, jaką miał, by obejrzeć choć kawałek okolicy, zapoznać się z Chudleigh...

Remus od jakiegoś czasu był najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi. Działał na takich rezerwach własnego szczęścia, że od kiedy dowiedział się o treningach na Stadionie, przez cały wrzesień ćwiczył wstawanie coraz wcześniej, aby przyzwyczaić organizm do tego, co czekało na niego właśnie dziś. Dla niego oczywistym było to, że wskoczy na ławkę rezerwową i to było spełnieniem marzeń. Wierzył w swój talent, ale także w to, że wiele się musi jeszcze nauczyć. Czy więc tak spragniony sportu człowiek wolałby zwiedzać okolice niż sam Stadion? Oczywiście, że nie! Nie pozostało mu nic zrobić innego niż sprawdzić, czy może już wejść do środka.

Remus miał świętą rację - nie było sensu łazić dookoła i zwiedzać, skoro można było przyspieszyć proces wchodzenia na stadion zamiast tego! Był tam już raz przecież, wystarczy mu oglądania na jakiś czas. Dzięki temu, że trening, na którym przyjęto go do drużyny, wciąż był świeży w pamięci rudzielca, nietrudno mu też było znaleźć szatnię dla zawodników. Drzwi były pootwierane - widocznie ktoś już był na miejscu, bo Remusowi ciężko było wyobrazić sobie, żeby zostawiali wszystko w takim stanie na noc.
Dopiero po dotarciu do szafek i ławek w szatni, niedaleko składziku z miotłami, Weasley usłyszał dźwięki sugerujące, że nie jest na terenie kompleksu całkiem sam. Pozostawało mieć nadzieję, że to nie jakiś spóźniony złodziej próbujący ukraść miotłę! Bo właśnie zza drzwi prowadzących do składu z nimi docierało szuranie i odgłosy przenoszenia czegoś z miejsca na miejsce!

Remus czuł się już jak wielki wygrany, gdy otrzymał list. Tak jak w przypadku praktyk, mógłby nawet wodę podawać prawdziwym zawodnikom, ale wiedział, że takich wodzianek jest mało i to on właśnie dostał to miejsce. Rzeczywiście nietrudno było trafić do szatni, Remus miał w planach nawet trochę pobiegać wokół stadionu, jeśli będzie miał za dużo czasu. Poza tym, zawsze znajdzie się robota. Gdy już miał sprawdzić swoją szafkę, usłyszał dziwne dźwięki. Szuranie? Może ktoś próbuje unieść skrzynie z tłuczkami? Wychylił się, próbując coś podejrzeć.

1d20 rzucono z sumą oczek równą: 1 (1)