Ekspres Londyn-Hogwart

Poniedziałek, 31 sierpnia 1938 r.

Popołudnie

Plany na karierę Gethena nie przewidywały aż tak szybkiej i sprawnej zmiany pracy, jaka w te wakacje go spotkała. Oczywiście Muzeum Historii Magii nie zamykało mu drzwi, gdyby chciał wrócić, co zapewne kiedyś się wydarzy. Nie był z powołania pedagogiem, więc pewnie za jakiś czas podziękuje dyrektorowi za pracę i wróci do swojego gabinetu na Pokątnej.
Tymczasem pozwalając porwać się sentymentowi przeszedł na peron 9 i ¾ a następnie wsiadł do Hogwart Express. Zauważył przy tym, że nie był jedyną osobą na peronie tego dnia. W końcu nauczyciele musieli zjawić się trochę wcześniej, by opracować plan edukacji na cały rok i przede wszystkim zadomowić się w Hogwarcie nim uczniowie przyjadą.
Znalazł wolny przedział i rozsiadł się stawiając obok siebie teczkę. Nim pociąg ruszył, postanowił wyciągnąć opasłe tomiszcze szkolnego podręcznika od Historii Magii. Niewiele się zmieniło od kiedy skończył szkołę, lecz już teraz było warto pomyśleć, co też dla dzieciarni przygotować.

Remus nie rozumiał tego pośpiechu. Ledwo Ambro dostała list, a już krzyczała, że mają się pakować, koniec wakacji, koniec laby, czas do pracy! Weasley starał się rozumieć, jaka odpowiedzialność na niej teraz ciążyła, ale czyż nie mieli jechać jutro? Tak dla spokoju? Przypilnować może jeszcze dzieci w pociągu? Oczywiście nie pozwoliłby jej jechać samej, nawet jakby miał spać na podłodze, wziąłby na siebie to ryzyko. Po burzliwym rozstaniu z Eliotem jakoś nie chciał spuszczać jej z oczu. Targał swój kufer, siostry kufer i trzymał jeszcze płaszcz pod pachą. Tak się naszarpał z bagażami, że miał wrażenie, iż skóra mu płonie z tego gorąca. Gdy w końcu mogli wejść do pociągu, Remus szarpnął za drzwi od pierwszego przedziału i dosłownie wepchnął siostrę do środka.
- Naprawdę wciąż nie rozumiem, dlaczego to nie mogło poczekać jeden dzień! – jęknął, w końcu siadając na miejscu. Może nie czuł obolałych mięśni, ale na jego twarzy wciąż były zauważalne rumieńce od wysiłku. Nagle zerwał się na równe nogi, widząc towarzysza.
- Och, przepraszam, myślałem, że wolne. Czy będzie panu przeszkadzać jak zostaniemy? Nie chcemy wybijać od lektury – dodał prędko.

Remus kompletnie nic nie rozumiał! Dyrektor Lestrange dał jej niebywałą szansę. Żeby tak po roku stażu wrzucić ją do głębokiej wody i pełnoprawnie zaproponować jej stanowisko nauczyciela?! Nie ważne, że coś złego stało się z Profesorem Molendovem, z całym dla niego szacunkiem, ale dyrektor na pewno znalazłby kogoś, kto bardziej nadawałby się na jego zastępstwo. A co jeśli sobie nie poradzi? Teraz to on niej będzie zależało przygotowanie uczniów do egzaminów! A co jeśli któreś z nich zda je wyjątkowo słabo? To na pewno będzie jej wina!
Remus musiał jej więc wybaczyć, że chciała być w Hogwarcie o wiele szybciej. Wszystko trzeba będzie przygotować, a do tego doprowadzić szklarnie do porządku po przerwie wakacyjnej. Zdecydowanie powinna pojechać tam wcześniej! Dlaczego w ogóle o czymś takim nie pomyślała?
Niemalże wepchnięta do przedziału, wpadła do środka, potykając się o własne nogi.
- Remusie, wiesz jak będą wyglądać szklarnie? Nie będę siedziała niepotrzebnie w domu, żeby potem harować po nocach! - i tak wiadomym było, że do pokoju będzie wracać późnymi godzinami.
- Oh... Dzień dobry... Przepraszamy... - zreflektowała się pospiesznie i dygnęła delikatnie w kłaniając się lekko.

Spokój trwał bardzo krótko, bo zaraz do przedziału wtarabaniła się dwójka rudzielców. Zapewne ktoś od Weasleyów albo Royców, jak mniemał patrząc po kolorze włosów. Kojarzył te dwie rodziny i tę cechę charakterystyczną. Nim dziewczyna wpadła do przedziału szybko poprawił się na siedzeniu i z trzaskiem zamknął przeglądany podręcznik.
Najpierw spojrzał na Ambrosię a potem na Remusa, gdyż w takiej kolejności zawitali do przedziału. Skoro zmierzali do Hogwartu to zakładał, że też należeli do kadry szkolnej albo może prefekci?
- Nie, nie będziecie przeszkadzać. - Uśmiechnął się pod nosem zaciskając palce na książce. - Dzień dobry. - Kiwnął głową dziewczynie i poprawił okulary na nosie.
Lekkie zdezorientowanie odmalowało się na twarzy Scamandera, gdy spoglądał na Remusa i Ambrosię.
- Rodzeństwo? - Odezwał się nie chcąc, by nagle zapadła pomiędzy nimi krępująca cisza. - Prefekci zostali wezwani wcześniej do szkoły?

- Blablabla – wymamrotał w odpowiedzi na marudzenie Ambro. Jak będą wyglądały szklarnie? Normalnie! Jak szklarnie! Doprawdy szkoda poprzedniego profesora zielarstwa, ale siostra dosłownie oszalała. Remus tylko błagał, aby niczego nie zapomniał z domu, bo nie chce prosić babci o dosyłanie rzeczy. Pośpiech nikomu nie wyszedł nigdy na dobre! I jeszcze przeszkodzili profesorowi w lekturze. Wszystko przez jej „już, teraz, natychmiast!”. Zarumienił się jeszcze bardziej.
- Na pewno? Oderwaliśmy pana od lektury, moja siostra jak zwykle... – urwał, po czym się zreflektował – Pozwoli pan, że przedstawię Ambrosia Weasley, nauczycielka zielarstwa, a ja jestem młodszym bratem, Remus Weasley, stażysta latania na miotle – starał się zachować kulturalnie, ale po takim wejściu na co mogli liczyć… Już zostaną zapamiętani właśnie tak! Niezdary i głośnie dzieciaki!

Remus nie miał o niczym pojęcia! Rośliny nie były miotłą, czy piłkami do quidditcha, które wystarczyło zakonserwować i schować do schowka na okres wakacji. Rośliny przede wszystkim rosły! Po wakacjach zawsze było z nimi sporo zachodu, a w momencie, kiedy stała się nową nauczycielką na jej barkach spoczęły zupełnie nowe obowiązki.  Nie chciała zostawić wszystkiego na ostatnią chwilę! Zajęcia miały rozpocząć się lada dzień i wszystko należało doprowadzić do stanu używalności. Gdyby wiedziała wcześniej o problemach Molendova zaciągnęłaby Remusa do Hogwartu jeszcze wcześniej!
- Nowa nauczycielka zielarstwa. - poprawiła brata. Nie chciała, aby nowo poznany jegomość pomyślał, że jest obeznana w temacie. - Dotychczasowy zaniemógł z niewiadomych mi powodów. Byłam jego stażystką w poprzednim roku.

Gethen uśmiechnął się łagodnie, trochę nieśmiało, gdy rudzielce zaczęły wyjaśniać kim są i co tak na prawdę robią w wagonie szkolnej kadry. Remus wyglądał na takiego, co miał zajmować się czymś bardziej sportowym i wcale się w swojej cenie Geth nie pomylił. Zaś dziewczyna wspominając o zielarstwie i objęciu posady po Molendovie zrobiła nie lada wrażenie na nim.
- Gethen Scamander, nowy nauczyciel Historii Magii. - Odłożył książkę na bok i podniósł się by podać rodzeństwu dłoń na powitanie.
- Droga będzie dość długa, więc miło mi będzie jeśli zostaniecie i poopowiadacie mi o Hogwarcie. - Zachęcił rodzeństwo Weasley do zajęcia miejsc w przedziale.
- Minęło już sporo lat, kiedy ostatni raz tam byłem.

Ambro traktowała tak poważnie te rośliny, że Remus czasami miał wrażenie jakby jego dom był pełen rodzeństwa. Na początku nie rozumiał przejmowania się, że ktoś zachorował, ale potem… Sam starał się nie wrzucać piłki do ogródka i uważał, aby niczego nie zniszczyć. Nawet pomagał pozbyć się gnomów! Nie miał problemu coś przekopać, byle nie kazała mu łajno wrzucać…
- Dziękujemy, profesorze – odpowiedział, oczywiście podając dłoń, ale nie wiedział, że się zgodzi, aby mu towarzyszyli podczas podróży. W końcu biedak czytał, a wpadły mu dwie gaduły do przedziału.
- Proszę nie brać pod uwagę tej fałszywej skromności Ambro, jest naprawdę niesamowita! – powiedział dumny z siostry, bo przecież on zawsze się chwalił tym rudzielcem. Zajął miejsce naprzeciwko nauczyciela, wyciągając od razu ciastka babci, aby i on się poczęstował.
- Och, co by chciał pan wiedzieć? Coś o rocznikach? Bo zamek chyba niewiele się zmienił na przestrzeni lat

Remus nie tylko nic nie rozumiał odnośnie jej powodów do szybszego pojawienia się w Hogwarcie, to jeszcze w straszliwy sposób zawstydzał ją w obecności nowego nauczyciela! A mogła na niego nie naciskać, żeby towarzyszył jej w podróży do zamku! Z drugiej jednak strony nie wyobrażała sobie, że miałaby odbyć samotną podróż bez niego.  Zazwyczaj wyjeżdżali wspólnie.
- Remusie! - upomniała brata, wywracając oczami. Ostatecznie jednak usiadła zrezygnowana w przedziale ciągnąć za sobą brata za szatę na przedramieniu. Naprawdę mógłby przestać wygadywać o niej takie rzeczy!
- Brat ma racje... Zamek nie zmienił się prawie w ogóle... Ostatnio zaczęto jednak bardziej segregować uczniów, którzy znajdują się w skorowidzu, i tych, którzy nie mieli tyle szczęścia, żeby urodzić się w czystokrwistej rodzinie.

Geth akurat dostał zaproszenie do Hogwartu na dzień przed rozpoczęciem roku, więc jego obecność w Ekspresie do Hogwartu była uzasadniona. Natomiast towarzystwo w postaci rodzeństwa Weasley zapowiadało się wesoło i na pewno nie nudnie. Zatem miał okazję poznać towarzystwo z grona pedagogicznego i też nieco porozmawiać na temat samej szkoły.
- Dziękuję. - Uśmiechnął się, częstując się ciastkiem.
- Kto czego uczy, chociaż zakładam, że teraz było dużo zmian i wielu nauczycieli się zmieniło. - Pokiwał głową pamiętając, że ogłoszenie dyrektora szkoły było obszerne.
- Dyrektor wspominał o tym, bo to już jest od zeszłego roku, prawda? I jak to w praktyce wygląda? - Zainteresował się tematem podziałów w szkole.

Wcale nie zawstydzał siostry! On był po prostu z niej cholernie dumny! Nie zostawiłby jej w domu. Chociaż teraz powinien nauczyć się nazywać Hogwart domem. Więcej czasu zajęło mu pakowanie odpowiedniego sprzętu, aby być gotowym na treningi niż wrzucenie ubrań. To nie była wielka sprawa, aby towarzyszyć jej, raptem dzień wcześniej, ale i tak Remus pękał z dumny, że taka młoda Ambrosia jest już profesorem.
- Ci – machnął ręką, bo co będzie go upominała. Pokiwał głową, a uśmiech zdecydowanie zszedł mu z twarzy – Ambrosia ma rację, są coraz częściej zauważalne podziały, jest narzucone, jak kto ma siedzieć ze względu na czystość krwi. Część nauczycieli się tego nie trzyma, zaś druga część… Lepiej nie podpaść profesorowi Royce. Słyszał pan o nim? Nie wiem, co prawda, czy dalej będzie uczył, kadra się zmienia, ale i profesor Bulstrode była bardzo chętna do podziałów i pouczania nas o dobrym wychowaniu oraz szanowaniu pochodzenia, oczywiście szanowaniu przez nas. Czułem jakby rzucała aluzję do nas. Co z tego, że jesteśmy Weasleyami? Czy to daje nam prawo do złego traktowania innych? Starałem się tego bardzo pilnować w Gryffindorze, ale czasami Ślizgoni nie znają umiaru, profesorze… - mówił ciszej jakby bał się, że ktoś ich podsłucha, ale też nachylił się, aby Geth czy Ambrozja mogli lepiej słyszeć. Trzeba było myśleć o zmianach, już i tak ktoś manewrował w przedmiotach, to co będzie za chwilę?

Ostatnie co można było powiedzieć o rodzeństwie Weasley, to to, że byli nudni. Może Ambrosia czasami zaliczyła się do tej grupy ludzi, ale Remus zazwyczaj był zabawowy i chętny do poznawania nowych ludzi.
Ambrosia jako tako, nie miała zbytnio styczności z resztą nauczycieli. Często zdarzało się, że na wspólne posiłki w ogóle nie przychodziła, bo albo nie miała na to czasu, albo o nich zapominała, spędzając cały swój wolny czas w szklarni.
- Bez wątpienia, Hogwart jest ciekawym miejscem, co zawierania nowych znajomości, a my, czystokrwiści możemy porozmawiać z ludźmi, którzy na co dzień wychowywali się bez magii... ale w obecnym czasie... - urwała na krótką chwilę i wzięła głęboki wdech. - Obecnie trzeba się bardzo pilnować. A na nauczycielach spoczywa obowiązek podzielenia klasy tak, żeby nie wymieszać uczniów między sobą.

Geth przekrzywił głowę przysłuchując się relacjom rodzeństwa. Pamiętał z rozmowy z dyrektorem, że Komisja Edukacyjna wpływała na Hogwart i wola Ministra Magii została i tutaj zastosowana. Przecież to była szkoła i pochodzenie nie powinno mieć wpływu na to, czego i jak się uczyło dzieci. Poza tym popierał w pełni dyrektora Lestrange ze stosowaniem minimum tych zasad, by skupiać się bardziej na wiedzy i praktyce, niż na realizacji dekretów co do joty.
Skinął głową w końcu, kiedy rodzeństwo zamilkło.
- Dyrektor na rozmowie o tym wspominał. To tylko pogłębia podziały... - Odparł zmartwiony całą tą sytuacją. - Szkoła powinna uczyć, a nie brać udział w polityce. - Skrzywił się i lekko zacisnął dłonie w pięści.
- Podziwiam was, że macie do tego taki dystans. - Lecz po chwili przywołał na usta uśmiech i wrócił spojrzeniem ku rudzielcom. - Miło będzie spędzać z wami czas w Hogwarcie.

Remus pokiwał głowa na słowa siostry. Ona też starała się unikać kłótni, ale Remus był bardziej waleczny. On stawał e obronie słabszych, przez co nie raz i nie dwa mógłby mieć z tego kłopoty, gdyby nie dyrektor Lestrange.
- Zdecydowanie żyjemy w takich czasach, że trzeba uważać komu ufać, profesorze - odparł smutno, potwierdzając słowa siostry. Gethen miał oczywiście rację, nie powinni dzielić nikogo ze względu na status krwi, ale co mieli poradzić? Dlaczego chociażby czystokrwiści mają mieć lepsze miejsca i lepiej widzieć tablice?
- To nie dystans, profesorze, to silna potrzeba walki. Nie wiem, do czego to doprowadzi, ten rok ma być wyjątkowy, ale co nas czeka? - spytał, wciąż nie mogąc mówić do Gethena per ty, w końcu on tu był nauczycielem, a Remus musiał okazać mu szacunek. Usłyszał na korytarzu dzwonek wózka.
- ha! Póki co czeka nas jedzenie! - prawie że krzyknął z radości, podrywając się z miejsca. Gdy zakupił dla nich przekąski, rozmawiali dalej, snując plany i marzenia co do roku szkolnego. Oczywiście, że musiał powiedzieć, iż gra w drużynie i będzie dzielił szkole między Londynem. Remus nawet nie sadzil, że ta podróż może okazać się tak udana.

Koniec sesji