Sala egzaminacyjna

2d20 rzucono z sumą oczek równą: 22 (8, 14)

Wszyscy obecni na sali byli jużtrochę zmęczeni, ale nie dało się ukryć, że najważniejsza część egzaminu dopiero była przed nimi. Po pisemnej części nadszedł czas na praktykę, a jej pierwszą częścią było odpowiedzenie na jedno z wylosowanych pytań. Egzaminatorzy podchodzili do wszystkich po kolei, czekając na odpowiedzi na pytania.

— Panie Fawley, proszę opisać Eliksir pamięci i wymienić jego wszystkie składniki. — Pytanie zostało zadane przez starszego, około siedemdziesięcioletniego męczyznę z długą, siwą brodą. Wzrok egzaminatora zatrzymał się na twarzy Cassiana. Gdy uzyskał odpowied przeniósł się dalej, zatrzymując w końcu koło Joaquima.

— Panie Lopes, proszę opisać Eliksir niewidzialności i wymienić jego wszystkie składniki.

No i się zaczęło. Cassian w jednej chwili poczuł się, jakby trafił z powrotem do szkolnej ławki. I to wcale nie w roli nauczyciela, wręcz przeciwnie. Różnica była taka, że teraz nie patrzyły na niego dobrze znane mu ślepia profesora Maxwella, a inne, zupełnie obce. Jedynym plusem zaistniałej sytuacji było to, że zanim zdążył zestresować się do poziomu zawieszenia całkowitego, dotarło do niego, że zna odpowiedź na zadane mu pytanie.
- Eliksir pamięci... - odchrząknął, zbierając się w sobie i jednocześnie próbując przywołać zachrypnięty nieco głos do porządku.
- Składniki to pancerzyki chitynowe, korzeń imbiru i miesięcznik. Działa jako odtrutka na eliksir zapomnienia i pomaga sobie przypomnieć dawno zapomniane sprawy... Nie powinno się go pić często, bo może spowodować skutki uboczne, jak bóle głowy, a jeśli jest kiepskiej jakości, może przywołać duże ilości nieprzyjemnych wspomnień zamiast tych, których szukamy. Wizualnie jest niebieski i wodnisty, nie ma żadnego zapachu. - wyprodukował wszystkie zapamiętane informacje, starając się skoncentrować aby nie pominąć żadnego detalu, co z całą pewnością widać było po jego mordzie.

Joaquim był przerażony, ale też podekscytowany. Nie wiedział, jak poszła mu część pisemna, nie miał pojęcia, co dostanie w zadaniu praktycznym...! Tyle niewiadomych! Tyle osób, które mogłyby go oceniać! Na szczęście jedynym, którym się przejmował, było zdanie Sophii i Marii. No, i po części pana Rowle.
Widząc, jakie przyszło mu opisać zagadnienie, Lopes uśmiechnął się szeroko do egzaminatorów. To było coś, co znał! Kupcy z Nokturna często prosili go o właśnie tę miksturę! Piętnaście galeonów i żadnych pytań!
- Eliskir niewidzialności, jak sama nazwa wskazuje, pozwala zniknąć! - Zaczął, z podnieceniem przebijającym się w głosie. - Chociaż tylko na krótki czas, chyba, że pójdzie coś nie tak przy warzeniu albo.... albo ktoś zażyje lub użyje zbyt dużą ilość. Eliksir składa się z wiśni, czterech bez pestek i pięciu samych pestek, i składnika standardowego... ojej, chyba o niczym nie zapomniałem? Może się wydawać, że to niezbyt dużo i przez to elksir jest prosty, ale wcale tak nie jest. Tak naprawdę, składa się z dwóch, które miesza się przed zażyciem, jedna część mikstury jest czarna, to ta z dodatkiem pestek, druga jaśniejsza, po zmieszaniu jest szarawa, niezbyt apetyczna, mógłbym rzec, dlatego można stosować go na skórę, ale też doustnie, jak kto woli. - Paplał, ale w końcu zamknął usta. Popatrzył na egzaminatorów, jakby mając nadzieję, że pociągną go za język, jeśli o czymś zapomniał.

Pomimo egzaminu ustnego, uczestnicy dalej nie byli w stanie powiedzieć, jak im poszło – niezależnie od odpowiedzi, egzaminatorzy nie kusili się na komentarze, zwyczajnie zapisując to, co pytanie odpowiadali. I... Tyle. Najwidoczniej ostateczny efekt całego egzaminu miał im zostać przedstawiony na samym końcu, gdy już otrzymają swoje oceny. Czy to dobrze, czy źle – każdy miał zdecydować za siebie.

Po skończonej części ustnej nadszedł czas na praktykę. Wiedza była bardzo ważna, ale umiejętności w przygotowywaniu i warzeniu eliksirów były kluczowe. Komisja miała zamiar oceniać sposób przygotowania, zachowania w trakcie, obeznanie z przyrządami wykorzystywanymi w laboratoriach alchemicznych a także efekt ich ciężkiej pracy, eliksir. Wszyscy losowali z puli wywarów, które przygotowuje się w podobnym zakresie czasowym, różnice między nimi nie miały być szczególnie duże, ale każda z mikstur musiała swoje spędzić na ogniu. Przed sobą mieli palniki i kotły, po składniki musieli udać się do składziki przylegającego do sali egzaminacyjnej, czym również mieli udowodnić swoją wiedzę.

Joaquim zdziwił się, gdy spostrzegł, że przyszło mu przyrządzić ten sam eliksir, który przed chwilą opisał! Nie było to dla niego wyzwanie, raczej zmartwił go fakt, że eliksir niewidzialności wymagał czasu.
- Bardzo przepraszam. - Uniósł dłoń, by zwrócić na siebie uwagę. - Ten eliksir będzie musiał stać na ogniu dwanaście godzin, taki znam przepis. Moja żona... ona zakładała, ja zresztą też, że wrócę na obiad. Będę mógł wysłać sowę do domu? Bardzo proszę i przepraszam za kłopot.
Czas był problemem, bo przecież miał wracać do Sophii i Marii! Przy takim obrocie spraw wróci do domu w środku nocy!
Poinformowawszy Sophię, że zostanie dłużej, niż zakładał, wziął się za gotowanie. Przyniósł ze składzika potrzebne wiśnie i składnik standardowy. Cztery wiśnie przepołowił i usunął pestki, by następnie przez nieszczęsne dwanaście godzin trzymać je w wodzie podgrzewanej na małym ogniu. Uważał, by temperatura trzymała się w okolicach czterdziestu ośmiu stopni Celsjusza, nie za wysoka, nie za niska!
Dwanaście godzin ciągnęło się w nieskończoność. Gdyby nie to, że musiał kwitnąć przy kociołku i kontrolować temperaturę, z pewnością usnąłby! Przynajmniej miał do kogo gębę otworzyć - egzaminatorzy pewnie mieli już go dosyć. Sprawa jednak była zbyt poważna, by odpuścić. Kryzys nadszedł koło siódmej godziny, gdy był gotów rzucić to wszystko w cholerę i wrócić do domu. Na szczęście powstrzymał się i doczekał do końca, z zegarkiem w ręku odliczając czas do wyznaczonej godziny.
Po takim gotowaniu nie mógł skiepścić reszty eliksiru. Dwie łyżeczki składnika standardowego zostały dodane do mikstury z wiśni, a cały wywar zamieszany pięć razy zgodnie z ruchem wskazówek zegara i trzy razy w przeciwnym. Kolejne chwile gotowania musiały minąć, by zadziała się magia, a mikstura zabarwiła się na mleczno. Joaquim odlał część mikstury, następnie dodał pięć pestek wiśni, które pozostały mu z wcześniej (ostatnią z wiśni, tę, która nie wylądowała w wywarze, gdy użył tylko pestki, zjadł. Kiszki grały mu marsza! Było już dobre dziesięć godzin po wyznaczonej przez Sophię porze obiadu!) . Czekał, aż eliksir przybierze czarną barwę i nareszcie mógł zdjąć go z ognia.
- Teraz musi wystygnąć. - Powiedział egzaminatorom. - Przed użyciem trzeba zmieszać tą białą część z tą czarną... Mam zaprezentować użycie? Moja żona i córka z pewnością już śpią, więc nie ma znaczenia, czy zostanę dłużej...
Lopes był marudny. Jak miał iść rano do pracy, skoro kwitł tutaj głęboko w noc?! Cholerni Anglicy i ich wymysły, na Nokturnie nie musiał zdawać żadnych egzaminów.

---

2d20 rzucono z sumą oczek równą: 30 (11, 19)

Dodatkowy stres zawsze w cenie, jak widać. Cassian czuł się zdecydowanie niekomfortowo, kiedy komisja oglądała go tak i oceniała, skrobiąc coś sobie w notatniczkach, ale co było robić? Chciał zdać ten egzamin najlepiej jak potrafił, co oznaczało, że nie mógł wybiec w połowie i wrócić do domu, zakopując tym samym głowę w piasek. Layton w niego wierzył, Kaylin w niego wierzyła, a dobry wynik mógł otworzyć mu wiele drzwi - nie miał wyjścia, musiał stawić czoła ostatniej części testu.
Trafił mu się eliksir zapomnienia, ale Fawley nie chciał jeszcze oddychać z ulgą, nawet jeśli pamiętał sposób przygotowania go. Metodycznie przystąpił do pracy, wybierając najpierw odpowiednie składniki: walerianę, wodę z rzeki Lete, składnik standardowy i jagody jemioły. Zagotował wodę ze składnikiem standardowym w kociołku, po czym dolał pięć łyżek wody z rzeki. W wolnej chwili poszatkował młode listki waleriany, a kiedy roztwór był gotowy, dosypał je i wymieszał czterokrotnie, w odpowiednią stronę. Odczekał chwilę, dając szansę eliksirowi na zmianę koloru, gniotąc tym czasem cztery jagody jemioły, które zaraz później również dorzucił do gara. Teraz zostało tylko wypatrywać pojawienia się różowych oparów nad kociołkiem... O ile czegoś nie spartaczył, oczywiście.

2d20 rzucono z sumą oczek równą: 39 (20, 19)

Egzamin Brytyjskiego Stowarzyszenia Alchemików nie należał do łatwych. Był wymagający, bo chociaż nie trzeba było zdobyć wysokich not, by móc otrzymać pozwolenia, trzeba było wykazać niezłe zdolności, żeby móc dołączyć do kolegium. Nic więc dziwnego, że od podchodzących do testów czarodziejów wymagano nie tylko wiedzy teoretycznej, ale i tej praktycznej, która... Wymagała również cierpliwości. Jeden z mężczyzn spojrzał na Lopesa dość krzywo, ale ostatecznie Joaquimowi pozwolono wysłać sowę. W obecności innego egzaminatora, tak na wszelki wypadek.

Tymczasem Cassian tworzył swoją miksturę, bardzo skrupulatnie podchodząc do każdego etapu mikstury i po oczekiwanym czasie nad kociołkiem pojawiły się różowe opary. Nadzorujący egzamin mężczyźni nalali odrobinę wywaru do fiolki, obejrzeli ją dokładnie, powąchali a potem zabrali próbkę do testów – by sprawdzić jej jakość. Fawley mógł spokojnie udać się do domu. Przeprawa Joaquima była dużo bardziej męcząca, ale w końcu, po dwunastu godzinach i on był wolny. Jego eliksir również został zabrany na badanie. Obaj panowie mogli spodziewać się wyników swoich egzaminów najwcześniej w styczniu.

Podsumowanie sesji

@Cassian Fawley + 10 punktów
@Joaquim Theodore Lopes + 10 punktów

Koniec sesji