Biura księgowości

Poniedziałek, 2 grudnia 1938

godziny poranne

Jakkolwiek @Berty Crouch nie czułby się w nowej pracy, jedno musiał przyznać - gabinet miał dużo wygodniejszy niż w Gringottcie. Do tego spora ilość podwładnych, których mógł wedle własnych widzimisię rozstawiać po kątach... Żyć, nie umierać! Jedyny minus tej sytuacji był taki, że nie za bardzo było komu oddać naprawdę ciężkie i niewdzięczne zadania.
Dzisiejszy poranek nie zapowiadał się źle. Co prawda Albert miał trochę papierków do wypełnienia i podpisania, ale to akurat nie był żaden problem. Mniej pocieszające było to, że niedługo po godzinie dziesiątej usłyszał niespodziewane pukanie do drzwi gabinetu.
- Panie Crouch, jest pan u siebie? - padło chwilę później pytanie. W Ministerstwie nigdy nie miało się świętego spokoju dłużej niż kwadrans... Berti powinien czuć się tam zupełnie jak w domu!

Albert Crouch przez lata odrzucał propozycje pracy w Ministerstwie nie dlatego, że było mu w Gringottcie za dobrze. Oj nie, dobrze zdawał sobie sprawę z tego, że bank nie dawał mu tylu możliwości i że współpraca z goblinami bywała zwyczajnie uciążliwa. Jedyne, co trzymało go z daleka od Ministerstwa było to, że musiał tam spotykać niemal codziennie własnego ojca. Resztę rodziny tolerował, nie przeszkadzało mu wpadanie na nich na korytarzach. Frederick Crouch był jednak postacią, której najchętniej pozbyłby się raz na zawsze, a posiadanie gabinetu całkiem niedaleko jego biura było... Cóż, niefortunne. Z czasem jednak dało się do tego przyzwyczaić i Berty zwyczajnie ignorował ten fakt.

Tego poranka siedział w swoim wygodnym fotelu, popijał kawę i zbierał się do wypełnienia papierów. Myślami był przy sprawach większej wagi – polityce i działaniach ruchu bliskiego jemu sercu, gdy usłyszał pukanie do drzwi. Jak zwykle! Nie można było mieć ani chwili spokoju!

— Wejść. — Odpowiedział tylko, typowym dla siebie gburliwym głosem, gdy spoglądał znak porannego wydania Proroka na drzwi wejściowe, w których miał nadzieję ujrzeć osobę, która raczyła mu przerwać ten przemiły poranek.

Na swoje nieszczęście, Albert Crouch utknął nie tylko z gabinetem niedaleko tego należącego do jego ojca, ale też pod bezpośrednim protektoratem z jego strony. Po tylu latach walki o samodzielność i niezależność, ostatecznie i tak skończył pod ojcowskim butem. Czy mógł z czystym sumieniem powiedzieć, że było warto?
Zaproszony przez Croucha, do środka wtoczył się mysio wyglądający urzędniczyna, po którym nie dało się nie poznać zdenerwowania - każdy z jego gestów był nim nacechowany.
- Panie Crouch, ja przepraszam, że przeszkadzam, ale... Ale mamy problem. Chodzi o jeden z Departamentów... Przeliczyłem i ja i trzy inne osoby, ale nie zgadzają się nam liczby... Mamy... Mamy udokumentowane podejrzenie o to, że... Fundusze mogą... Ekh... Znikać w niejasny sposób. - wydukał, mało przy tym nie schodząc na zawał.

Albert odpychał od siebie myśl o tym, że wylądował pod pantoflem ojca. Ba, sam siebie przekonywał, że dzięki temu miał... Większe szanse się go pozbyć? Cóż, nie do końca go to przekonywało. Bo czy faktycznie on sam, własnoręcznie chciał się pozbyć Ministra Magii? Wątpił, jego rolą było zlecanie takich rzeczy a nie bawienie się w napastnika. Chociaż i tego nie wykluczał, być może kiedyś będzie musiał tego dokonać. Na chwilę obecną jednak tonął pod papierami, a mężczyzna, który pojawił się w jego biurze najzwyczajniej w świecie wcale nie poprawił mu humoru.

— Co to znaczy "niejasny"? — Burknął tylko, spoglądając na mężczyznę z nieukrywaną frustracją. — Z którego Departamentu?

Kiedy tylko Albert skierował na niego swoje spojrzenie, mężczyzna momentalnie skurczył się w sobie jeszcze bardziej, wyraźnie rozważając w tamtej chwili ucieczkę.
- Liczby... Nie zgadzają się w niektórych miejscach. Przejrzeliśmy wszystkie dokumenty, później ilość pieniędzy jaka wyszła od nas i... Duże kwoty znikają stamtąd i... I mamy podejrzenia, że ktoś z departamentu musi to tuszować, zmieniając zapisy w... W aktach. - wymamrotał, wyginając sobie palce. Pytanie o to, który to departament sprawiło, że dodatkowo pobladł.
- Właśnie pomyśleliśmy, że najpierw pójdziemy do pana, szefie, pan zdecyduje co dalej... Chodzi o Departament międzynarodowej współpracy...

Crouch przez chwilę jeszcze milczał, wsłuchując się w jąkanie człowieka, który przeszkadzał mu w codziennej rutynie. Dopiero po chwili dotarły do niego nie tylko słowa, ale ich sens. Zmarszczył brwi jeszcze bardziej (o ile to w ogóle możliwe), po czym wyciągnął rękę, jakby w oczekiwaniu na papiery potwierdzające to, o czym mówił donosiciel. Departament Międzynarodowej Współpracy? Bert nawet nie mrugnął, ale miał zamiar porozmawiać sobie o tym z matką, gdy tylko przeanalizuje dokumenty i na własne oczy zobaczy o jakich kwotach była mowa. Czy były to duże pieniądze? Z resztą, trzeba było się dowiedzieć, kto to wszystko tuszował. Wątpił w to, by jego matka cokolwiek o tym wiedziała.

— Od jak dawna pojawiają się te nieścisłości?

Mężczyzna w pierwszej chwili popatrzył na wyciągniętą rękę Croucha jakby spodziewał się, że ten zaraz zmaterializuje w niej kamień filozoficzny wprost z powietrza. Całe szczęście, że w miarę szybko dotarło do niego o co mogło szefowi chodzić, bo jak nic zarobiłby przez łeb przyciskiem do papieru - czuł to w kościach. Pospiesznie podreptał żeby podać Albertowi teczkę z dokumentami, o mało się przy tym nie wywracając o zawinięty dywan.
- W zeszłym... Zeszłym kwartale znaleźliśmy... Nieścisłości, ale to się zdarza... Ale w tym... Sam pan widzi. - wymamrotał.
Wystarczyło otworzyć podsumowanie kwartału by zrozumieć, o czym mówił. To nie było kilka galeonów, które "przepadło" przy okazji jakiejś pracowniczej imprezy czy "pomyłki", nie. W departamencie zarządzanym przez jego matkę, ktoś aktywnie zachachmęcał duże sumy i to już od kilku miesięcy, nic sobie nie robiąc z tego, kto to w końcu znajdzie. Do tego, wnioskując po skali, na jaką się ten proceder odbywał, można było przypuszczać, że nie był to pierwszy lepszy, szary pracownik... A to oznaczało, że im bardziej sprawa wyjdzie na jaw, tym bardziej oberwie się Orianne.

Albert Crouch nie był szczególnie bystrym człowiekiem, ale przynajmniej na finansach znał się dość dobrze. Może i dostał robotę w Ministerstwie totalnie nepotycznie, ale nikt nie mógł mu zarzucić, że nie miał doświadczenia i bladego pojęcia na temat budżetowania i pieniędzy w ogóle. Zmarszczył brwi, czekając aż pracownik wreszcie wręczy mu dokumenty, a potem przejrzał je orientując się dość szybko w tym, że coś było nie tak.

— Jak wyglądał raport z zeszłego kwartału? — Spytał, bo jeżeli liczby były podobne do tych to już wtedy powinno było przykuć uwagę. Błędy i nieścisłości często się zdarzały, ale była jakaś skala, która mówiła o tym, kiedy to faktycznie mógł być błąd a kiedy ktoś robił machloje.