Biura księgowości

Poniedziałek, 2 grudnia 1938

godziny poranne

Albert Crouch przez lata odrzucał propozycje pracy w Ministerstwie nie dlatego, że było mu w Gringottcie za dobrze. Oj nie, dobrze zdawał sobie sprawę z tego, że bank nie dawał mu tylu możliwości i że współpraca z goblinami bywała zwyczajnie uciążliwa. Jedyne, co trzymało go z daleka od Ministerstwa było to, że musiał tam spotykać niemal codziennie własnego ojca. Resztę rodziny tolerował, nie przeszkadzało mu wpadanie na nich na korytarzach. Frederick Crouch był jednak postacią, której najchętniej pozbyłby się raz na zawsze, a posiadanie gabinetu całkiem niedaleko jego biura było... Cóż, niefortunne. Z czasem jednak dało się do tego przyzwyczaić i Berty zwyczajnie ignorował ten fakt.

Tego poranka siedział w swoim wygodnym fotelu, popijał kawę i zbierał się do wypełnienia papierów. Myślami był przy sprawach większej wagi – polityce i działaniach ruchu bliskiego jemu sercu, gdy usłyszał pukanie do drzwi. Jak zwykle! Nie można było mieć ani chwili spokoju!

— Wejść. — Odpowiedział tylko, typowym dla siebie gburliwym głosem, gdy spoglądał znak porannego wydania Proroka na drzwi wejściowe, w których miał nadzieję ujrzeć osobę, która raczyła mu przerwać ten przemiły poranek.

Albert odpychał od siebie myśl o tym, że wylądował pod pantoflem ojca. Ba, sam siebie przekonywał, że dzięki temu miał... Większe szanse się go pozbyć? Cóż, nie do końca go to przekonywało. Bo czy faktycznie on sam, własnoręcznie chciał się pozbyć Ministra Magii? Wątpił, jego rolą było zlecanie takich rzeczy a nie bawienie się w napastnika. Chociaż i tego nie wykluczał, być może kiedyś będzie musiał tego dokonać. Na chwilę obecną jednak tonął pod papierami, a mężczyzna, który pojawił się w jego biurze najzwyczajniej w świecie wcale nie poprawił mu humoru.

— Co to znaczy "niejasny"? — Burknął tylko, spoglądając na mężczyznę z nieukrywaną frustracją. — Z którego Departamentu?

Crouch przez chwilę jeszcze milczał, wsłuchując się w jąkanie człowieka, który przeszkadzał mu w codziennej rutynie. Dopiero po chwili dotarły do niego nie tylko słowa, ale ich sens. Zmarszczył brwi jeszcze bardziej (o ile to w ogóle możliwe), po czym wyciągnął rękę, jakby w oczekiwaniu na papiery potwierdzające to, o czym mówił donosiciel. Departament Międzynarodowej Współpracy? Bert nawet nie mrugnął, ale miał zamiar porozmawiać sobie o tym z matką, gdy tylko przeanalizuje dokumenty i na własne oczy zobaczy o jakich kwotach była mowa. Czy były to duże pieniądze? Z resztą, trzeba było się dowiedzieć, kto to wszystko tuszował. Wątpił w to, by jego matka cokolwiek o tym wiedziała.

— Od jak dawna pojawiają się te nieścisłości?

Albert Crouch nie był szczególnie bystrym człowiekiem, ale przynajmniej na finansach znał się dość dobrze. Może i dostał robotę w Ministerstwie totalnie nepotycznie, ale nikt nie mógł mu zarzucić, że nie miał doświadczenia i bladego pojęcia na temat budżetowania i pieniędzy w ogóle. Zmarszczył brwi, czekając aż pracownik wreszcie wręczy mu dokumenty, a potem przejrzał je orientując się dość szybko w tym, że coś było nie tak.

— Jak wyglądał raport z zeszłego kwartału? — Spytał, bo jeżeli liczby były podobne do tych to już wtedy powinno było przykuć uwagę. Błędy i nieścisłości często się zdarzały, ale była jakaś skala, która mówiła o tym, kiedy to faktycznie mógł być błąd a kiedy ktoś robił machloje.

Albert nie wyglądał na zadowolonego. To znaczy, zazwyczaj wyglądał na wściekłego i nie byłoby to nic nowego, gdyby nie fakt, że tym razem jego brwi ściśnięte były jeszcze bardziej. Porównywał te dokumenty, coraz bardziej podirytowany. Widać było, że ktoś myślał, że ujdzie mu płazem. Ale on nie zamierzał tego zostawić od tak.

— Czyli, w skrócie, już w zeszłym kwartale raport wyglądał w ten sposób i nic z tym nie zrobiliście? — Spytał, patrząc na mężczyznę bardzo oceniającym wzrokiem. — A kwartał przed tym poprzednim?

Miał zamiar przejść się z tym do matki, ale najpierw chciał wpaść na to od jak dawna działo się tam coś wątpliwego. Jakim cudem wszyscy to przeoczyli? Cóż, wiadomo już, że trwało to przynajmniej pół roku, a biorąc pod uwagę to, z jaką bezczelnością z kwartału na kwartał było to robione... To możliwe, że i dłużej.

Albert pomasował sobie czoło tuż przy nasadzie nosa. Rozbolała go głowa od tego, jak bezużyteczni byli ci wszyscy urzędnicy. Może faktycznie byłby wściekły, gdyby przychodzili do niego z każdą głupotą, ale na brodę Merlina, jeszcze wścieklejszy był teraz, kiedy okazało się, że przegapili takie machlojstwo. Z drobnymi rzeczami powinni sobie sami radzić, a jak widać to wcale nie była drobna sprawa!

— Czyli, w ogromnym skrócie, mamy problemy z finansami departamentu od PRZYNAJMNIEJ pół roku i nikt nie raczył się temu bliżej przyjrzeć? Nie no, gratuluję. — Powiedział, podrywając się z krzesła i łapiąc za marynarkę, którą po chwili na siebie zarzucił.

— Coś jeszcze powinienem wiedzieć? — Spytał, gotowy do tego, by iść na poważną rozmowę ze swoją matką. Co jak co, ale ona prędzej powinna wiedzieć, co mogło się tam stać.

Crouch faktycznie byłby gotów przywalić mężczyźnie w twarz. Nie mówiąc już o tym, że Albert najzwyczajniej w świecie uważał, że za takie partactwo to im wszystkim należał się wpierdol i to porządny. Teraz jednak nie miał na to czasu. Zostawił mężczyznę bez słowa i pognał przed siebie tylko po to, żeby dowiedzieć się, że będzie musiał latać za swoją matką i jej szukać. Świetnie. Wymamrotał coś niezadowolonego pod nosem po czym zmienił kurs, idąc równie szybko co poprzednio w stronę przeklętego archiwum. Czego mogła stamtąd chcieć? Zaintrygowało go to trochę, ale jednocześnie miał na głowie własne problemy, z którymi miał nadzieję mogła mu pomóc.